Na een tijdje niks meer van mij gehoord te hebben dacht je misschien wel dat ik de marathon niet ben gaan lopen. Maar niets is minder waar. Vorige week zondag heb ik mijn eerste marathon gelopen in Amsterdam. 42 kilometer lang hardlopen dwars door onze mooie hoofdstad en net daar buiten. De weken voorafgaand aan de marathon heb ik nog een paar keer hardgelopen maar niet meer extreem veel kilometers. Ook geen tijd meer genomen om een stukje te maken over de laatste voorbereidingen. Die waren er eigenlijk ook niet. De week voor de marathon heb ik nog 2 keer 10 kilometer hardgelopen. Maar verder heb ik geen voeding of kleding meer uitgeprobeerd. Daarom stapte ik zondagmorgen zonder al te veel verwachtingen in de auto richting Amsterdam.
We hebben de auto neergezet bij het VUmc en vanaf daar naar de sporthallen Zuid gelopen om mijn startnummer op te halen. Dit ging allemaal vrij vlot en na het opspelden van mijn nummer ging ik richting het olympisch stadion om mijn startvak op te zoeken. Dit ging allemaal vrij soepel en ik had mooi de tijd om mijn laatste voorbereidingen te gaan doen en me klaar te maken voor de barre tocht. Het doel om onder de 3 uur te lopen had ik al een beetje laten varen. Maar hoe ik het wel zou gaan doen had ik eigenlijk een hele tijd geen idee van. Ik heb besloten om maar gewoon op het tempo te gaan beginnen waarbij ik onder de 3 uur terecht zou gaan komen. 4.15 per kilometer zou ik zo lang mogelijk gaan volhouden en wanneer ik er door heen zou zitten ging ik de marathon lekker rustig uitlopen. Het startschot klonk en een minuut later dan de wedstrijdlopers ging ik(met nog een aantal anderen) op pad.
Over de eerste kilometers valt eigenlijk weinig te vertellen. Ik liep lekker rustig door allerlei bekende plekken van Amsterdam. Te beginnen natuurlijk bij het Olympisch stadion zelf en vanaf daar gingen we richting het Vondelpark, onder het Rijksmuseum door, om de Zuidas en dan zo richting de Amstel. Voordat je het wist zaten de eerste 10 kilometers er al weer op. Ik had nog nergens last van en kon gewoon lekker lopen. Onderweg eerst alleen snel wat water gedronken maar nog geen bananen of energiedrank. Het stuk over de Amstel ging ook redelijk vlot. Er viel voor mij aan de ene kant van het kanaal genoeg te zien. Super mooie huizen met op de achtergrond de hoge torens van de Zuidas. Nadat we in Oudekerk aan de Amstel de rivier waren over gestoken was er niet meer zo veel te zien. Dan begin ik na te denken en kwam er achter dat ik wat last begon te krijgen van mijn linker knieholte. Hij begon wat stijf te worden maar als ik een paar keer goed mijn hak tegen mijn bil aan deed ging het wel weer een tijdje goed.
Verder had ik nog geen problemen met andere lichaamsdelen en van vermoeidheid was op dat moment ook nog geen sprake. We kwamen weer in Amsterdam terecht op een industrieterrein niet het mooiste stuk om te lopen. Lange brede wegen en verder niks speciaals te zien. Alleen de Gamma en de Praxis maar die heb ik in Emmen ook al wel een keer voorbij zien komen. Ik kwam nu wel in het spannende gedeelte van de marathon want zo ver had ik nog nooit gelopen. 25 kilometer was het maximale wat ik tot dan toe gelopen had. We kwamen weer een beetje in de bewoonde wereld van Amsterdam en er was weer wat om te zien. Ik zag nu de eerste mensen wandelen en rekken en strekken aan de kant van de weg. Sommigen liepen over te geven en ik vroeg mezelf af waarom ik nog niet zulke kwalen was tegen gekomen. We waren inmiddels al weer bij kilometer 32 en ik kon nog steeds goed doorlopen. Ik begon al wel te merken dat de energie op begon te raken maar ik kon nog steeds mijn tempo goed volhouden en zag op mijn horloge dat ik 4,12 gemiddeld liep per kilometer. 3 seconden sneller als ik in gedachten had maar ook niet veel te snel dacht ik.
We kwamen inmiddels in de buurt van de finish. Ik begon bij elke kilometer mij voor te stellen hoe lang het nog was. Bij elke kilometer minder stelde ik mij een rondje voor die ik thuis had gelopen in de voorbereiding. Dat betekende dat ik nu toch echt al wel een beetje aan het afzien was. Ik kon nog steeds wel goed doorlopen maar het kostte me wel meer moeite. Tot ik bij een tunnel kwam op kilometer 37. Hier verbruikte ik zo veel kracht dat ik na de klim helemaal stuk zat. Ik kon nog wel lopen maar het tempo was er uit. Ik probeerde nog in de 5 minuten te lopen maar na een paar kilometer lukte ook dat niet meer. Ik zakte ver weg en kon de tijd van onder de 3 uur vergeten. In het laatste stuk heb ik in het Vondelpark ook nog een klein stukje gewandeld om een bekertje Isostar en water rustig op te drinken. Gelukkig kon ik daarna nog weer een redelijk tempo pakken om de laatste 2 kilometer af te leggen. Ik besloot maar gewoon om rustig naar de finish te gaan en goed om mij heen te kijken. Dat is wel redelijk gelukt. Er liepen allemaal mensen mij nog voorbij die zich denk ik wel goed hadden voorbereid op de marathon.
Ik kwam uiteindelijk binnen in 03.07.08. Een prima tijd en zeker sneller als dat ik van tevoren had gedacht. Ik heb mij zelf verbaasd hoe lang ik het tempo van 4.15 per kilometer vol kon houden en heb op het laatst er echt wel even door heen gezeten. Behalve het 10 seconden wandelen en het drinken achterover slaan heb ik toch wel lekker door kunnen lopen. Met iets meer training zou ik denk ik toch wel makkelijk onder de 3 uur moeten kunnen duiken. Wanneer dat is dat weet ik nog niet. Eerst maar eens even een beetje herstellen van de 42 kilometer ik had namelijk 2 dagen lang behoorlijk last van de spiertjes. Ook heb ik een blaar onder een nagel gekregen. Ik denk omdat er eentje te lang was. Die nagel is er op dit moment af en er komt weer een nieuwe aan. Of er nog weer dingen zijn waar ik aan mee ga doen de komende tijd weet ik nog niet. Ik heb nog niks op de planning staan en dat is nu ook wel even lekker.
